دانشجوى دکتراى معمارى دانشگاه تهران و عضو هیئت علمى دانشگاه جندى شاپور
چکیده
چندجهانی شدن، به شرایطی اطلاق می شود که در آن شیوه‌های مختلف مواجهه با موضوع جهانی شدن، در قالب نگرش منطقه‌گرایی و رویکرد جهانی- بومی شدن به رسمیت شناخته می‌شود. در چنین موقعیتی، موضوع شیوة تعامل معماری و فرهنگ، به‌عنوان یکی از جنبه‌های رابطة انسان و محیط مصنوع و با هدف ارتقاء کیفیت آن، چالشی قلمداد می‌گردد که بر حوزة اندیشه و به تبع آن عمل معماری سایه افکنده است. برای مواجهة کارساز با چالش مذکور، بازتعریف دو واژة فرهنگ و معماری و تبیین ساختار تعاملی آن‌ها در عرصة تفکرات جهانی ضروری است. پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحلیل محتوای معنایی و روش تحلیل منطقی، برخی از بسترهای مؤثر برتعاملات میان فرهنگی را با نگاهی ژرفانگر، تحلیل نماید. فرض بر این است که اگر گفتمان معمارانه، در عرصة تعاملات جهانی بر اساس فرهنگ‌های منطقه‌ای و بر اساس تبیین چهار واژة «فرهنگ»، «فناوری»، «هویت» و «مکان» گسترش یابد، روابط میان فرهنگی در سایر حوزه‌های علمی و هنری، با بالندگی بیشتر و مبتنی بر اهداف دست یافتنی‌تر، گسترش خواهند یافت.
ابتدای صفحه