Periodization in the Works of the Historians of Iranian Architecture

Document Type : Original Article

Authors

1 PhD Candidate, Department of Architecture, School of Architecture and Urban Planning, University of Art, Tehran, Iran

2 Associate Professor, Department of Architecture, School of Architecture and Urban Planning, University of Art, Tehran, Iran

Abstract

Anything deemed as an object of historical study goes through changes with the passage of time. What historians do is partly to explain such changes, and periodization is a conceptual tool devised for this purpose. Periodization both reveals the historians’ position regarding the changes they perceive and the origins and results they assign to them, and shows how they understand their subject matter. In this paper, we have reviewed the body of the Iranian architectural historiography to determine how historians have used periodization to explain the formation of Iranian architecture; how their understanding of “architecture” and “Iranian architecture” affected the periodization they have used; and what consequences such periodization have on the historiography of Iranian architecture. This study reveals that the architectural histories have mainly borrowed from the periods already established in the field of the political history of Iran. The periodization reflect the major ruling dynasties in consecutive eras, and architectural historians have associated the works of architecture with their contemporary political context to the point that they have considered the state as the main force behind any significant change in architecture. Adopting the political criteria of periodization has lent historians a useful framework, but its dominance have made them oblivious to the possibility of alternative histories that could include more diverse works of architecture and offer different explanations. Architecture is a vast concept and historians of Iranian architecture have relied upon different definitions of it, such as a fine art, the embodiment of culture, the symbol of civilization, and the reflection of a nation’s spirit. These definitions have helped them to identify the periods of time in which apposite examples have emerged in the Iranian architecture. These periods are mostly similar in different historiographies; however, they cannot agree on periods earlier than Median and Achaemenid to mark the beginnings of Iranian architecture. They have also distinguished the works of architecture as “Iranian” by acknowledging specific properties in them; among which “continuity”, “monumentality”, “historical value”, and “aesthetic value” are recurrent themes. The idea of continuity has an important role in determining whether or not the more recent architectures, such as Qajar architecture could be considered a period of the historical architecture of Iran. The contemporary architecture has been also shaped around the idea of a period of discontinuity in otherwise continuous Iranian architecture. Current forms of periodization impose some limitations on how we understand the history of Iranian architecture. The cliché of 2500 years of Persian civilization, that has found its way into many architectural histories through the works of orientalists, leaves out long periods of our past as irrelevant or negligible. The political criteria of this periodization advocates the state as the main power that shapes architecture, thus historians tend to focus on the monuments, not the mundane, residential or rural architecture. It also prevents them from studying the works of architecture located in areas that are peripheral to a specific dynasty’s realm. 

Keywords

References

-  استنفورد، مایکل (۱۳۸۲). درآمدی بر فلسفه تاریخ (مترجم: احمد گل‌محمدی). تهران: نی.
-  بانی‌مسعود، امیر (۱۳۸۸). ‫معماری معاصر ایران؛ در تکاپوی بین سنت و مدرنیته. تهران: هنر معماری قرن.
-  باور، سیروس (۱۳۸۸). نگاهی به پیدایی معماری نو در ایران. تهران: فضا.
-  پوپ، آرتر آپم (۱۳۸۲). م‍ع‍م‍اری ای‍ران (مترجم: غلامحسین صدری افشار). تهران: اخ‍ت‍ران.
-  پوپ، آرتر آپم و اکرمن، فیلیس (۱۳۸۷). سیری در هنر ایران. از دوران پیش از تاریخ تا امروز، جلدهای اول تا سوم، ویرایش زیر نظر سیروس پرهام. تهران: علمی و فرهنگی.
-  پیرنیا، محمدکریم (۱۳۸۰). سبک‌شناسی معماری ایرانی (تدوین: غلامحسین معماریان). تهران: پژوهنده.
-  تقوی‌نژاد دیلمی، محمدرضا (۱۳۶۳). معماری، شهرسازی و شهرنشینی ایران در گذر زمان. تهران: ف‍ره‍ن‍گ‍س‍را.
-  رجبی، پرویز (۱۳۵۵). معماری ایران در عصر پهلوی. تهران: دانشگاه ملی ایران.
-  قبادیان، وحید (۱۳۹۲). سبک‌شناسی و مبانی نظری در معماری معاصر ایران. تهران: علم معمار.
-  قیومی بیدهندی، مهرداد (۱۳۸۶). مزاج دهر. نظریه حیات زمانه در دوره‌بندی تاریخ معماری ایران. گلستان هنر، ۷، ۵-۱۲.
-  کرسول، کی.ای.سی. (۱۳۹۳). گذری بر معماری متقدم مسلمانان (مترجم: مهدی گلچین‌عارفی). تهران: فرهنگستان هنر.
-  کیانی، محمدیوسف (۱۳۷۴). تاریخ هنر معماری ایران در دوره اسلامی. تهران: سمت.
-  کیانی، مصطفی (۱۳۸۳). معماری دوره پهلوی اول؛ دگرگونی اندیشه‌ها در پیدایش و شکل‌گیری معماری دوره بیست‌ساله معاصر ایران ۱۲۹۹-۱۳۲۰. تهران: مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران.
-  گدار، آندره (۱۳۴۵). هنر ایران (مترجم: بهروز حبیبی). تهران: دانشگاه شهید بهشتی.
-  گرهارد، دیتریچ (۱۳۸۴). دوره‌بندی در تاریخ (مترجم: بیتا پوروش). گلستان هنر، ۱، ۱۶۰-۱۶۸.
-  گلدار، فاطمه (۱۳۹۱). تبیین مبنایی نظری برای دوره‌بندی تاریخ معماری ایران. رساله دکتری معماری، دانشگاه شهیدبهشتی تهران.
-  گیرشمن، رومن (۱۳۳۶). ایران از آغاز تا اسلام (مترجم: محمد معین). تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
-  گیرشمن، رومن (۱۳۷۹). بیشاپور، دوره دوجلدی (مترجم: اصغر کریمی). تهران: سازمان میراث فرهنگی کشور.
-  گیرشمن، رومن (۱۳۴۶). هنر ایران در دوران ماد و هخامنشی (مترجم: عیسی بهنام). تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
-  مختاری، اسکندر (۱۳۹۰). میراث معماری مدرن ایران. تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی.
-  مصطفوی، محمدتقی (۱۳۴۶). نگاهی به هنر معماری ایران. تهران: شرکت سهامی سیمان.
-  منصوربخت، قباد (1387). بنیان‌های مفهومی دوره‌بندی تاریخ ایران. کتاب ماه تاریخ و جغرافیا، 126، ۳۴-۴۳.
-  نصیری انصاری، محمود (۱۳۵۰). سیری در معماری ایران. تهران: هنرسرای عالی.
-  ویلبر، دونالد (۱۳۴۶). معماری اسلامی ایران در دوره ایلخانان (مترجم: ع‍ب‍دال‍ل‍ه ف‍ری‍ار). تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
-  ویلبر، دونالد و گلمبک، لیزا (۱۳۷۴). معماری تیموری در ایران و توران. تهران: سازمان میراث فرهنگی.
-  هرتسفلد، ارنست (۱۳۸۱). ایران در شرق باستان (مترجم: همایون صنعتی‌زاده). تهران: پژوهشگاه علوم‌انسانی و مطالعات فرهنگی.
-  هرتسفلد، ارنست (۱۳۵۴). تاریخ باستانی ایران بر بنیاد باستان‌شناسی. تهران: انجمن آثار ملی،.
-  هیلن‌براند، روبرت (۱۳۸۰). معماری اسلامی شکل، کارکرد، معنی (مترجم: باقر آیت‌اﷲزاده شیرازی). تهران: روزنه.
 
-   Conway, H., & Rowan, R. (2005). Understanding architecture: An introduction to architecture and architectural history (2nd Ed.). New York: Routledge. 
-   Leach, A. (2010). What is architectural history? Cambridge: Polity.
-   Schapiro, M., Janson, H. W., & Gombrich, E. H. (1970). Criteria of Periodization in the History of European Art. New Literary History, 1(2), 113- 125.
Journal of Architecture and Urban Planning
Volume 12, Issue 26
April 2020
Pages 83-96

Files

Share

How to cite

Statistics