در طرح‌های توسعه شهری، کاربری اراضی شهری از مهم‌ترین ابزارهای برنامه‌ریزی در دستیابی به اهداف به شمار می‌آید، و تمامی فعالیت‌ها و عملکرد‌های شهری و منطقه‌ای، هر کدام به طریقی محتوایی در آن نمایان است. در کنار کاربری اراضی شهری به مفهوم عام، موضوع پایداری کاربری اراضی شهری به مفهوم خاص، مقوله‌ای پراهمیت در پژوهش‌های کنونی شهرسازی جهان است که موفقیت طرح‌های پیشنهادی را به لحاظ تحقق‌پذیری و استقبال عمومی فراهم می‌آورد. مقاله حاضر بر آن است تا موضوع پایداری کاربری اراضی شهری و معیارهای مربوط به آن را در اسناد مطالعات طرح جامع (ساختاری ـ راهبردی) شهر تهران مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد. روش تحقیق در این مطالعه تبیینی و تحلیلی است و مدل‌های مورد استفاده در آن مدل‌های ANP و Fuzzy DEMATEL گروهی است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهند که در طرح جامع تهران، به برخی از معیارهای علّی از جمله کاربری‌های مختلط توجه چندانی نشده است؛ و این در حالی است که بر اساس دیدگاه‌های افراد متخصص، این معیارها اهمیت زیادی در پایداری کاربری زمین دارند. از سوی دیگر، به معیارهای معلولی همچون حفظ زمین‌های کشاورزی، توجه بیشتری معطوف گردیده است.
)